Τα Εξάρχεια άβατο? Γκέτο? Μια γειτονιά είναι ρε παιδιά...μια γειτονιά που δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις τη νύχτα, που αν χρειαστείς βοήθεια κάποιος θα στη δώσει, που αν ξεμείνεις απο τσιγάρα 4 το πρωί σίγουρα θα βρείς περίπτερο ανοιχτό!!! Η γειτονιά μου για 15 τουλάχιστον χρόνια ήταν...και δε συγκρίνεται σίγουρα με καμμιά άλλη περιοχή της Αθήνας.
Μόνο αν έχεις ζήσει εκεί ξέρεις ότι η εικόνα που δείχνουν τα media δεν ανταποκρίνεται με τίποτα στην πραγματικότητα. Ίσως είναι η πιο ασφαλής περιοχή στην Αθήνα κι αυτό γιατί εκεί ακόμα κυκλοφορούν Άνθρωποι - Πολίτες που δε φοβούνται να συνυπάρχουν με άλλους ανθρώπους που ίσως σε άλλες γειτονιές να τους πέταγαν πέτρες ή θα ζούσαν ρατσισμό χειρίστου είδους...Down town...Γειτονιά μες στην Πόλη κι όχι γκέτο!!!!!
Μια γειτονιά που μένουν οικογένειες, παιδιά που πανε σχολείο, κάτοικοι που νοιάζονται αν θα κοπούν τα δέντρα της πλατείας ή λίγο πιο πάνω, που βγαίνουν στο δρόμο μόλις συμβεί το παραμικρό...είχα εξοικοιωθεί με την ιδέα να "ζώ" ότι θα έβλεπα σε λίγο στην τιβί... έτσι σίγουρα θα συνέβη και τώρα!!! Πάντα ένα βήμα μπροστά στα γεγονότα...
Κι όταν έβλεπα το βράδυ να καίγεται το προποτζίδικο του κυρ Παναγιώτη και το μαγαζάκι που αγόραζα τις κάλτσες του χειμώνα, το περίπτερο της κυρα Άννας και η Εμπορική στη γωνία που έβγαζα λεφτά - συνήθως αργά τη νύχτα - αυτά σκεφτόμουν πως θα συζητούσαν και πάλι!!! Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε και συζητάνε με τα παιδιά που τα σπάνε και έχουν καλύτερη αντίληψη των γεγονότων...ίσως πολύ καλύτερα κι απ αυτούς που κυβερνούν ή ορίζονται ειδικοί!!! Είναι η γειτονιά που δηλώνει τον παλμό της κάθε νέας γενιάς, εκφράζει την ιδέα της ελευθερίας μέσα από τη γλυκιά βαβούρα των νέων που περπατάνε στους πεζόδρομους και λένε όσα δε μπορούν αλλού να πούν ή να φωνάξουν...η γειτονιά που και μόνος σου να πάς να πιείς έναν καφέ δε θα σε κοιτάξει κανείς περίεργα ούτε θα σου την πέσει με χαζό τρόπο...η γειτονιά που διδάσκει πολιτισμό και αξιοπρέπεια θα έλεγα στην ατομική και κοινωνική διάσταση...Εκεί πήγε να πιεί καφέ και ο μαθητής αυτός...γιατί δε νοείται νασαι νέος και να μη περάσεις έστω και μια βόλτα απ΄αυτή τη γειτονιά, που ο μύθος και η ιστορία της συνεχίζεται όπως και η ζωή...Ποτέ μου δε φοβήθηκα να περπατάω στα σοκάκια των Εξαρχείων, ποτέ μου δεν μου συνέβη κάτι άσχημο ή επικίνδυνο από τα παιδιά που τριγυρνάνε ολημερίς κι ολονυχτίς, ποτέ μου δε κατανόησα την προκατάληψη που διέκρινα στα σχόλια συγγενών και φίλων από άλλες πόλεις στο άκουσμα ότι πάω στον Μπαρμπαγιάννη και στη Ροζαλία αλλά και στο Κούκου για φαγητό και για ποτό στην Ίντριγκα και Όστρια...για μένα πάντα ήταν και θα είναι η γειτονιά ορόσημο, η ζωντανή ιδέα...το στέκι των ιδεών!!! Με τσαμπουκά και ψυχή....
Μη φοβάστε βρε την ζωή και την αλήθεια...η άγνοια βλάπτει σοβαρά την υγεία κι όχι η επικοινωνία των ιδεών και απόψεων...όσα δακρυγόνα κι αν πέφτουν σ αυτή τη γειτονιά ο μόνος που θα κλαίει θαναι ο Δημοσθένης...μια γραφική φιγούρα που η ευγένεια της ψυχής του "δεν υπάρχει" και δε θα ξεχάσω τον αγώνα του να σώσει τα δέντρα που έγλειφαν τις νεοαναγειρόμενες οικοδομές στη Βουλγαροκτόνου...δεν ήταν λίγες οι φορές που μάζευε υπογραφές, που κοιμόταν δίπλα στα δέντρα - μη τυχόν κι έρθουν βράδι και τα κόψουν- που ξυπνάγαμε απο τις φωνές του μόλις ερχόταν ένα απειλητικό όχημα του Δήμου Αθηναίων...κι ας μην είχε ρούχα να βάλει, κάποιος απ τη γειτονιά θα του δινε να φορέσει και να φάει..
Και τελικά τα έσωσε........Γιατι να τον φοβηθώ αυτόν τον τύπο;
Ας ξεβολευτούμε τελικά απ την βλακεία των άσχετων φόβων και προκαταλήψεων κι ας δούμε καθαρά την αλήθεια...εκεί που παίζεται το παιχνίδι, εκεί που υπάρχει ακόμα ζωή!!!
